Dank je wel

Lieve Joke, lieve Alexandra,

Om onze site af te sluiten, zouden we jullie graag nog eens bedanken. Jullie hebben er zeker voor gezorgd dat onze tijd in Senegal nog mooier was dan we ooit hadden kunnen denken. Het was heerlijk om samen rummicub te spelen, te lopen op het strand, te gaan eten en zwemmen in de auberge… Maar vooral de babbels, het gelach en jullie steun zullen ons bijblijven. Dank jullie wel!

Onze zusjes hebben ook allebei een site, die iedereen zeker eens moet bezoeken:
Alexandra: http://users.telenet.be/auberge-khady
Joke: http://www.members.lycos.nl/jokevanammel/index.html

Laatste centjes

Nu we weer in ons eigen, koude landje zijn, vragen jullie je misschien af hoe en wat er verder nog gebeurd is met jullie geld. Wel, we hadden nog 149€ over en we hebben besloten om daar 50 000CFA (77€) van aan Daba te geven. Daba, de vrouw van nr.3 hebben we de afgelopen weken nog een bezoekje gebracht. Ze was er jammer genoeg niet in geslaagd om een handeltje in aardnoten op poten te zetten. De aardnoten waren duurder dan ze had gedacht, en bovendien heeft Daba aan veel mensen krediet gegeven. Het is voor haar ook heel moeilijk om zoiets draaiende te houden, want ze heeft nood aan levensnoodzakelijke dingen. Een groot deel van het geld werd dus gespendeerd aan eten en kleding. We hebben tijdens ons bezoek gezien dat het bij Daba echt nodig is om het dak te repareren. Op dit moment bestaat dit uit riet, dat aangevuld wordt met plastiek, om de regen tegen te houden. Toch zullen deze stukken plastiek niet verhelpen dat alles in het hutje nat zal worden bij de eerste buien. Daba slaapt samen met haar drie dochters in dit hutje. Ze hebben geen bed, en ook dat zouden wij haar graag schenken. Het geld aan Daba geven was voor ons geen optie meer, ze vindt een dak en een bed ondergeschikt aan eten. Logisch. Zelf een bed en een dak gaan kopen zou de beste optie zijn, maar daar hadden we geen tijd meer voor. Daarom hebben we gekozen om deze 77€ aan Awa te geven. Awa is een meisje dat bij Alexandra in de auberge werkt en via haar kennen we Daba. Zij is erg intelligent en zal er zeker voor zorgen dat Daba’s geld deze keer goed besteed zal worden.

Dit maakt dus dat we nog 72€ (ongeveer 45 000CFA) over hebben. Om ze toch nog zo goed mogelijk te besteden, hebben we deze 72€ aan Joke toevertrouwd, ook zij zal zeker haar best doen om dit laatste bedrag een goede eigenaar te bezorgen. Ze zal ook ongetwijfeld een verslagje schrijven voor onze site…

Groetjes,
Inse en Kris

Onze valiezen zijn gepakt!

Omdat we ons volgende week vrijdag, 6 april terug in ons Belgenlandje bevinden, zijn we stilletjes aan begonnen om onze valiezen te pakken…

REKENING

2750€
-110€ Bobo
-193€ Omar
-107€ Daba
-308€ Fam. Touré
-76€ Djeenaba
-700€ PAEDAC
-110€ Ibrahima en Ismaël
-230€ Khady en Mohammed
-430€ Vivre Ensemble
-107€ Soulei
-230€ Fanta

Totaal: 2601€ gespendeerd
Rest: 149€

Nr.10: Fanta

Enkele weken geleden vertelde Alexandra ons over haar nieuwe buurvrouw Fanta. Zij is een vrouw van 38 jaar, die vijf kinderen op de wereld heeft gezet. Fanta heeft in haar leven altijd hard gewerkt en een eigen inkomen kunnen verwerven, tot de geboorte van haar jongste dochtertje, Mame Diara. Omdat Fanta zelf suikerziekte heeft, was Mame Diara al sinds de geboorte een zorgenkindje. Ze had dikwijls medische verzorging nodig en omdat Fanta met haar van ziekenhuis tot ziekenhuis trok, is ze moeten stoppen met werken. In Senegal is het heel moeilijk om goede medische verzorging te vinden, waardoor de zorg voor Mame Diara heel zwaar was voor Fanta.

Sinds enkele maanden ging het eindelijk de goede kant uit met Mame Diara. De zorg verminderde, waardoor er voor het hele gezin een last van hun schouders viel en Fanta echt van haar dochtertje kon genieten.

Drie weken geleden sloeg echter het noodlot toe. Aangezien er nog geen elektriciteit in huis was, zette Fanta kaarsen neer om de kamer waar Mame Diara sliep te verlichten. Fanta ging even naar de buren, terwijl haar oudste zoon bij Mame Diara bleef. Op de een of andere manier heeft de matras waarop het meisje sliep vuur gevat, waardoor de kamer heel snel in lichterlaaie stond. Het kind kon nog naar buiten komen, waarna Fanta zo snel als ze kon met haar naar het ziekenhuis ging. Mame Diara was over haar hele lichaam derde graad verbrand, vooral in haar gezichtje was ze er erg aan toe.

Omdat het zondag was, waren er geen dokters in het ziekenhuis aanwezig. De verpleging probeerde een infuus te steken in het armpje van Mame Diara, maar de huid was zo zwaar verbrand, dat ze hier niet in slaagde. Op dat moment hebben ze in het ziekenhuis een grote fout gemaakt door Fanta met haar zwaar verbrande dochtertje terug naar huis te sturen. Ze zou de volgende morgen kunnen terugkomen als er dokters zouden zijn. Helaas is Mame Diara die nacht overleden…

Door de gebeurtenissen was Fanta helemaal in shock. Ze vertelde ons later dat het onbeschrijfelijk wat ze op dat moment voelde. Het verdriet is erg groot, en bovendien voelt ze zich schuldig. Helemaal in de war, besloot ze naar Dakar te trekken om haar gedachten te ordenen.

Via haar man kwamen wij te weten dat Fanta graag terug een bezigheid wou om haar gedachten te verzetten en om terug een inkomen te verwerven. Ze beseft heel goed dat ze ondanks haar verdriet toch verder moet met haar leven, vooral voor haar andere kinderen. Daarom zou ze graag haar handeltje in gedroogde vis terug opstarten.

Voor ons is het heel moeilijk om te beschrijven wat we voelden op het moment dat Fanta haar verhaal aan ons deed. We kunnen moeilijk begrijpen dat ziekenhuizen mensen zonder meer aan de deur zetten omdat de medische mogelijkheden hier zo beperkt zijn. We hebben veel bewondering voor de kracht van Fanta, het is een sterke vrouw die veel troost vindt in haar geloof.

We beseffen maar al te goed dat we het verdriet van Fanta niet kunnen wegnemen, maar hopen dat we haar toch een beetje hebben kunnen helpen om haar leven terug op te pakken.

Liefs,
Inse en Kris

Nr.9: Soulei

Al sinds het begin van ons verblijf hier kennen we Soulei. Hij zou graag als taxi chauffeur werken, omdat je hier in Senegal goed je stokbrood mee kan verdienen. Een rijbewijs hier kost 120.000CFA, waarvan soulei er al 50.000CFA zelf heeft gespaard. Om te verkomen dat Soulei al grijs is voordat hij zijn rijbewijs in handen heeft, besloten we de overige 70.000CFA bij te leggen. Op deze manier kan hij binnen de drie maanden zijn rijbewijs halen en aan het werk gaan.

Natuurlijk hebben we bij deze uitgave ook aan onszelf en aan jullie gedacht. Soulei heeft ons verzekerd dat hij met plezier onze en jullie privé-chauffeur zal zijn tijdens toekomstige reizen in Senegal:-)

Groetjes,
Krinsi

Nr.8: Vivre Ensemble

Natuurlijk konden we ons eigen project bij het uitdelen van jullie geld, niet vergeten. We wilden echter een duurzame investering doen.

We stelden onze vraag aan verschillende mensen op het project, en kwamen uiteindelijk in de keuken terecht. Daar vertelden ze ons dat het erg moeilijk was om voor de oudste kinderen altijd vers eten in huis te hebben. Het is hier in Senegal niet vanzelfsprekend om ‘even naar de supermarkt te rijden’. Vandaar dat de vraag ook redelijk duidelijk was. Vivre ensemble had graag een diepvries, zodat er op voorhand al grote hoeveelheden eten aangekocht konden worden, en er dus heel wat werk uitgespaard werd.

We wilden ons project graag steunen en gaven hun een bedrag van 280.000CFA (430euro). Hiervan hebben ze dus hun diepvries gekocht, nog enkele muskietennetten en melk voor de kinderen.

Groetjes,
Inse en Kris

Nr. 7: Khady en Mohammed

Mohammed is een jongetje waar wij allebei tijdens onze stage op Unité familiale mee gewerkt hebben. Hij heeft bij ons een speciaal plekje in ons hartje veroverd. Niet alleen omdat hij een ultra-schattig kereltje is, maar ook omwille van ‘zijn verhaal’.





Mohammed is op Vivre Ensemble terecht gekomen toen zijn mama, Khady, onschuldig in de gevangenis belandde. Zijn papa zat verwikkeld in het drugsmilieu, maar nam de benen toen de politie hem kwam arresteren. Vandaar dat Khady voor zijn fouten moest opdraaien. Zulke dingen gebeuren in Senegal helaas regelmatig.

Gedurende de afgelopen twee jaar woonde Mohammed in Vivre Ensemble, en het laatste half jaar daarvan hebben wij samen met hem regelmatig zijn mama in de gevangenis bezocht. Tijdens deze bezoeken merkten we hoe graag Khady haar zoontje zag en hoe zwaar het voor hen beiden was om elkaar te moeten missen.

Vrijdag 23 maart was voor Khady en Mohammed een heel speciale dag. Op deze dag kreeg onze oogappel namelijk bezoek van zijn ‘vrije mama’. Jammer genoeg kon Mohammed door een administratieve fout nog niet onmiddellijk mee naar huis.

Over een weekje kan Mohammed echter wel bij zijn mama gaan wonen. Intussen neemt Khady de tijd om haar eigen leven weer een beetje op orde te krijgen, wat voor haar op dit moment niet gemakkelijk is. Voorlopig kan ze terecht bij zuster Joanita (PAEDAC) die haar voorziet van eten en onderdak.

Khady vertelde ons dat omgaan met haar vrijheid niet vanzelfsprekend is. Ze heeft steeds de neiging om zichzelf terug op te sluiten en is bang voor alle indrukken die ze nu te verwerken krijgt. Bovendien had ze een band opgebouwd met enkele vrouwen die nu nog in de gevangenis zitten of werken en was het voor haar niet gemakkelijk om haar leven daar achter te laten.

Toch kijkt ze er enorm naar uit om een leven op te bouwen samen met haar kinderen, en daar wilden wij haar bij helpen. Naast Mohammed heeft zij nog twee andere kinderen die ze graag bij haar zou willen hebben. Tot op heden weet ze echter niet waar die twee kinderen zijn.

Khady vertelde ons dat ze graag een zaakje wilde beginnen in het verkopen van ‘zelf-geverfde-stoffen’, waar ze ook haar inkomen mee verwierf voor ze in de gevangenis belandde. Verder zou had ze graag een kamertje gehuurd, waar ze samen met haar zoontje kan gaan wonen. We hebben besloten om Khady 150 000CFA (230euro) te geven. Dit is iets meer dan ze eigenlijk vroeg, maar omdat Khady op dit moment echt niets heeft wisten we dat ze veel meer nodig had dan ze ons durfde vragen.

We hopen dat we Khady hebben kunnen helpen, en dat we de nieuwe start voor haar en Mohammed een beetje hebben kunnen vergemakkelijken.

Ook voor ons betekende het veel om een jongetje waar we zes maanden mee gewerkt hebben en aan gehecht geraakt zijn, samen met zijn sterke mama een duwtje in de rug te geven. We zijn er zeker van dat Khady haar uiterste best zal doen om te zorgen dat alles goed komt!





(rekening: 1146€-230€=916€)
Heel veel tevreden liefs,
Kris en Inse

Nr. 6: Ibrahima en Ismaël

Zondagavond mochten we op bezoek bij Ibrahima en zijn broer Ismaël. Eerder hadden we Ibrahima 70 000CFA (110euro) gegeven voor hun project.

De twee broers zijn schilders. Ze verven echter niet gewoon op een doek, maar beschilderen ook kledij, tafellakens, handdoeken… We hadden het geld vorige week aan Ibrahima gegeven, omdat zijn broer naar de les was in Dakar. Hij volgt daar een kunstopleiding om nieuwe technieken aan te leren. Ismaël zal op zijn beurt deze technieken aanleren aan Ibrahima, zo hoeven ze niet beiden de inschrijvingskost van de studie te betalen.

We vonden het geweldig om te horen dat twee jonge mannen hun geld wilden verdienen met iets wat ze graag doen. Ze hadden de kennis al, alleen het materiaal ontbrak nog, daarom hebben we hen het geld gegeven om stof, verf enz. te kopen.





Zondag hebben ze ons dan verschillende technieken laten zien en kregen we de kans om onze eigen creativiteit te laten zien.




Kortom, we vonden het twee toffe, betrouwbare jongens en we zijn erg tevreden dat we hen een handje hebben kunnen helpen!

(rekening: 1256€-110€=1146€)

Groetjes,
Inse en Kris

Omars klerenwinkel

Vandaag zijn we Omar terug gaan opzoeken om eens te kijken hoe hij onze centjes gespendeerd heeft. We waren aangenaam verrast met wat we te zien kregen. Met de 125.000 CFA die we hem gegeven hadden heeft hij een kraam vol toffe kleren kunnen kopen. Hij leek al aardig op dreef en hij had zelf al verschillende kledingstukken verkocht. Omar is nu de toffe eigenaar van een klein klerenwinkeltje en we hopen voor hem dat dit steeds groter zal worden.

Nr.5: PAEDAC

Via Joke kwamen we in contact met Soeur Joanita, een Filippijnse zuster die we enkele weken geleden ontmoetten, waarbij ze ons vertelde wat haar organisatie, PAEDAC (Point d’accueil, d’ecoute et accompagnement – Punt voor opvang, een luisterend oor en begeleiding) inhoudt. Het is een organisatie die wij in de eerste plaats erg waarderen omwille van de alfabetiseringslessen die ze organiseert. Niet alleen omdat deze lessen gegeven worden door onze eigenste Joke en vele van de leerlingen tot onze Senegalese vriendengroep behoren, maar omdat het zeker een beginpunt is in de strijd tegen analfabetisme in Senegal. Wat hier immers een erg groot probleem is.

Een tweede werkterrein van PAEDAC is de begeleiding van vrouwen in moeilijkheden en vrouwen in de prostitutie. Zo helpt zuster Joanita vrouwen in de gevangenis, door hen voor te bereiden op wat na het gevangenisleven komt en hen vooral na hun vrijlating kansen te geven op een beter leven. Dit probeert ze door hen niet alleen van financiële middelen, maar ook van een luisterend oor, een onderdak en eten te voorzien.

Verder probeert ze ook de vicieuze cirkel van prostitutie te doorbreken. Samen met de vrouwen gaat ze op zoek naar andere interesses om van daaruit voor elk van hen een nieuw leven –buiten de prostitutie- te starten. Zo geeft ze meisjes van onze leeftijd, of zelfs jonger, onder andere de mogelijkheid om scholing te volgen, waardoor ze later hun inkomen kunnen verwerven als bijvoorbeeld kapster. Bovendien is het volgens ons ook een sterk punt dat PAEDAC ook sensibiliseert en vrouwen informeert over de gevaren van HIV.

PAEDAC is een kleine organisatie die onze (dus jullie) steun zeker verdient. Wij vinden het geweldig dat iemand als zuster Joanita, samen met haar enkele vrijwilligers, zoveel mooie initiatieven kan waarmaken. Omdat het zo’n kleine organisatie is, is het voor zuster Joanita niet altijd even gemakkelijk om aan middelen te komen. Hierdoor kan ze slechts een beperkt aantal vrouwen verder helpen, en dat terwijl de vraag naar haar hulp erg groot is.



Zuster Joanita is een vrouw die tussen de mensen hier leeft, haar begeleidingen zeer intensief meemaakt en heel dicht bij de plaatselijke bevolking staat. Ze is een warme persoonlijkheid die met haar intelligentie, optimisme en haar hart voor Afrika een grote indruk op ons heeft nagelaten. Vandaar dat we haar honderd spaghetti’s (700euro dus) toevertrouwd hebben. Ze zal deze specifiek gebruiken om meisjes uit de prostitutie te helpen.

Onze laatste Senegalese dagen zullen we niet alleen vullen met in de zon liggen en souvenirs kopen, we zullen namelijk nog vijf personen aan dit lijstje toevoegen en we gaan Omar en Daba een bezoekje brengen.

Drukke groetjes uit Senegal,
Inse en Kris


(rekening: 1956€-700€=1256€)

Enkele foto's van op 'ons project'

Zeil je voor het eerst!

Zoals we al eerder verteld hebben, hadden we er vertrouwen in dat de Familie Touré snel de daad bij het woord zou voegen. Zaterdag kregen we dan ook al een berichtje dat we langs mochten komen, omdat de visnetten klaar waren. We gingen dan ook onmiddellijk een kijkje nemen en zagen dat de mannen de afgelopen 10 dagen hard gewerkt hadden. Van s’morgens tot s’avonds zijn de mannen bezig geweest om met een speciale techniek van touwen en visdraad vele meters netten te maken. Vanaf dat moment wisten we zeker dat deze familie ons volle vertrouwen verdiende. Allebei ontroerd door het enthousiasme en de dankbaarheid van de familie, bleven we nog even napraten. Tijdens het gesprekje werden we uitgenodigd om zondag vroeg in de morgen voor de eerste keer mee op zee te gaan.




Zondag stonden we vroeg paraat en werden we door de vissers mee op sleeptouw genomen. In een pirogue, een klein vissersbootje, voeren we de volle zee op. We konden niet begrijpen hoe onze vissers zich hier oriënteerden, maar uiteindelijk kwamen we, veel verder op zee dan we hadden verwacht hadden, bij ‘ons vlagje’ aan. Bij het uitzetten van de netten markeert elke visser zijn net met behulp van een drijvend vlagje aan het begin en aan het uiteinde. De vissers begonnen onmiddellijk met het binnenhalen van de netten, maar al snel zagen ze dat het die dag maar een magere vangst was. Na een tijdje stilletjes dobberen was het eerste net binnengehaald en hadden wij kennis gemaakt met zeeziekte. Dat terwijl er nog twee netten op ons lagen te wachten… Na anderhalf uurtje hadden we eindelijk al onze netten binnengehaald en terwijl de visjes tussen onze voeten zaten te friemelen, dachten wij al aan terugkeren. Natuurlijk zouden we er zo gemakkelijk niet vanaf komen, omdat de netten nog moesten uitgezet worden voor de volgende dag. Nadat ook deze klus geklaard was voeren we naar de haven van M’bour, waar in een mum van tijd al onze vis verkocht was. In de haven binnenvaren was echt overdonderend, want zelfs na 6 maanden in Senegal begrijpen we hier de verkoopstechnieken nog altijd niet. Eens de buit (9000 cfa = 14 euro) binnen was keerden we terug naar Saly waar we opgelucht voet aan wal zetten.

Het was echt een boeiende voormiddag. De vissers hadden voor elke handeling speciale technieken en het was echt fascinerend om dit eens van dichtbij te kunnen bekijken. Het werd ons duidelijk dat het vissersleven hier geen gemakkelijke stiel is. We konden ons tot voor kort moeilijk een beeld vormen van de manier waarop vissers werken in Senegal. Jammer genoeg kunnen we jullie niet meer foto’s bezorgen, omdat onze camera niet mee de boot op kon.

Ontroerd, trots en tevreden geven we jullie een dikke kus in plaatselijke klederdracht,






Kris en Inse

Nr 4 Fam. Touré

Beter een goede buur dan een verre vriend, zal ook de familie Touré gedacht hebben toen ze hoorden dat hun buurvrouw Alexandra aan hen had gedacht. Via haar kwamen wij immers met elkaar in contact. De familie Touré woont naast ‘Auberge Khady’ en zijn al jaren een vissersfamilie. Zowel vader als zoon hebben geen onderwijs gevolgd en hebben altijd geleefd van de visvangst. Doorheen de jaren echter, is hun visnet in een zeer slechte staat geraakt. Zonder visnet vissen, is jammer genoeg niet winstgevend genoeg om een hele familie te voeden, En hoewel ze dus de laatste jaren veel moeite hebben moeten doen om de eindjes aan elkaar te knopen, kwamen ze slechts zelden bij Alexandra aankloppen om hulp. Het zijn mensen die terecht trots zijn, doorbijters. Toch merkte Alexandra op dat ze het erg moeilijk hadden. Na enkele gesprekken werd duidelijk wat deze familie echt nodig had: materiaal om een visnet te maken. Een heel net kopen, was voor ons in eerste instantie wel een optie, maar omdat het vrij duur was (400 000CFA = 615euro) en de familie er graag zelf ook iets voor zou doen, besloten we om hen 200 000CFA te geven van jullie centjes, zodat ze zelf het nodige materiaal voor hun gloednieuwe visnet konden gaan kopen.

Omdat de visvangst geen sector is waar je iedere dag op kan rekenen en omdat Djeenaba, de vrouw des huizes, ook graag een beetje zelfstandigheid heeft (en wie zijn wij om de vrouwen die voor zichzelf willen opkomen in Senegal tegen te houden?!) hebben we besloten om ook haar een startkapitaaltje van 50 000CFA (=76euro) te geven voor een winkeltje van fruit, groeten, nootjes… voor haar deur. Zo kan de familie Touré in elk geval stilletjes beginnen dromen van een leven waarin ze niet telkens iedere CFA moeten omdraaien om hun kinderen te voeden, maar van een leven waar ze zelfs hun onderwijs kunnen betalen.

Ik heb zelden twee mensen zoveel dankbaarheid zien uitstralen. Ze hebben gevraagd om ieder van jullie heel hartelijk te bedanken, dus bij deze… We zijn er zeker van dat beide ouders hun uiterste best zullen doen om jullie centjes goed te besteden. We werden ook vriendelijk uitgenodigd om over enkele weken te gaan kijken hoe ze hun visnetten maken, en daarna een kijkje te gaan nemen bij één van hun eerste vangsten met hun nieuwe netten.

Rekening:
2640€
-193€ Omar
-107€ Daba
-308€ Fam. Touré
-76 € Djeenaba
Nog te besteden: 1956€


Heel veel groetjes,

Kris en Inse

Nr 3: Daba

Terwijl Inse onverwacht naar Kibic gestuurd werd, heb ik mij bezig gehouden met het ‘financiële’. Inse is op ‘village’ met alle jongeren. Samen zullen ze werken aan een project daar. Ze zal er ongetwijfeld een kort verslagje van schrijven als ze weer in de bewoonde wereld is.

Ik ben vandaag dus terug naar Saly getrokken, waar Alexandra samen met Daba Sene op mij zat te wachten. Daba is een jonge, sterke vrouw met vier kinderen. Haar man is alcoholverslaafde en houdt zich erg weinig bezig met zijn gezin. Zo krijgt Daba bijvoorbeeld slechts 750CFA (=1,15euro) per dag om eten, kleren, school… te betalen voor haar en haar kinderen. Wat erg jammer is, want Daba is echt een harde werkster. Om zelf wat centjes binnen te krijgen, gaat ze iedere week op weg naar Kaolack, een stad in het binnenland die ongeveer 100km van M’Bour ligt. Ze gaat daar blaadjes verkopen, die ze plukt ze in M’Bour. Deze bomen groeien enkel aan de kuststreek en de blaadjes brengen dus het meeste geld op in het binnenland. Daba brengt vaak drie of vier nachten door op straat, omdat ze dikwijls de blaadjes niet verkocht krijgt op één dag.

Doordat Daba zo vaak ver van huis is, kan zij onmogelijk voor haar kinderen zorgen. Daardoor komt het dat haar dochter van 16 jaar nu al een kind op de wereld gezet heeft. Daba had tot op heden echter geen andere keus. De blaadjes groeien hier gratis aan de bomen en ze kan er geld mee verdienen in Kaolock, hoe weinig het ook is.

Inse en ik hebben, met jullie geld, Daba van een startkapitaaltje voorzien van ongeveer 107euro. Met een klein deeltje hiervan kan ze alvast wat rijst, olie en eventueel vis kopen voor haar gezin. Het grootste gedeelte van het geld dient echter om naar Kaolack te reizen om daar een grote hoeveelheid verse aardnoten aan te kopen. Die aardnoten zal ze dan zelf bereiden (met zout of suiker) en zal ze verkopen in een kraampje dat ze voor haar eigen huisje in M’Bour zal zetten. Op die manier komen er niet alleen meer inkomsten binnen dan voordien maar kan Daba de energie die ze voordien in haar vier dagen Kaolack stak, nu in haar kinderen steken.

Foto’s heb ik nog niet kunnen maken, maar samen met Inse ga ik in de komende weken Daba zeker een bezoekje brengen, in het kraampje voor haar huis…

Groetjes,
Inse en Kris

Nr 2: Omar

Ook deze week hebben wij ons beste beentje voor gezet. We zijn, zoals jullie al konden lezen in het verslag over Bobo, in actie geschoten met jullie centjes.

Dit weekend hebben we Omar ontmoet. Omar is een jongen die steeds probeerde te roeien met de riemen die hij had. Hij wachtte ons op in ‘Auberge Khady’, het hotelletje van Alexandra. Omar spreekt zelf heel erg weinig Frans en was ontzettend zenuwachtig om ons te ontmoeten. We zijn dus ook niet erg veel van hem te weten gekomen.

We weten wel dat hij altijd zijn best heeft gedaan om voor zichzelf te zorgen, dat hij niet snel bij anderen zal gaan aankloppen om hulp. Omar’s grote droom is een klerenwinkel uitbaten. We kunnen hem natuurlijk geen hele kledingswinkel geven, maar besloten om te beginnen bij het begin. Hij stelde voor om een grote hoeveelheid kleren te gaan kopen bij het Rode Kruis in Dakar, om die dan verder te verkopen hier in M’Bour op een klein marktje. Hoewel het een hele som was, één baal kleren kost 125 000CFA (=192,3euro) besloten we om Omar een kans te geven. Hij heeft immers in zijn leven zelfs niet eens de kans gekregen om naar school te gaan en verkopen doet hij echt graag, hij is er bovendien goed in.

We hebben hem dus 125 000CFA gegeven en hem op het hart gedrukt dat hij echt goed zijn best moet doen, opdat ook wij jullie vertrouwen niet schaden. Hij begreep dit erg goed en ging zijn uiterste best doen. In de week van 19 maart gaan we bij hem een kijkje nemen en zullen we ook enkele foto’s op de site zetten.

Groetjes,
Inse en Kris